Jan en Willy uit Krommenie

Er is de afgelopen jaren veel veranderd in Krommenie. Nieuwe invalswegen, nieuwe uitvalswegen, nieuw station, rotondes. Kom er een tijdje niet meer en het is meteen even zoeken. Maar in de straat van Jan (64) en Willy (62) is nog steeds alles bij het oude. En de twee Zaankanters kunnen het weten. ‘Wij wonen hier al sinds 1976’, vertelt Willy. ‘Kwamen er twee jaar na ons trouwen. En inmiddels zijn we in dit blok nog maar met drie gezinnen over van de eerste bewoners.’
Jan woont nog altijd in het dorp waar hij geboren en getogen is. Zijn vrouw maakte wat omzwervingen. ‘Geboren in Utrecht, opgegroeid in Zaandam. Geen echte Zaankanter dus, maar het schijnt dat ik nog Zaanser praat dan een echte Zaanse’, zegt ze lachend. En terug naar Zaandam? ‘Nooit meer.’

Want in Krommenie hebben ze alles. Jan zet zich alweer tijden in voor Sporting Krommenie, de fusieclub van zijn oude liefde GVO en KVV. ‘Ben altijd bezig met die kleine mannetjes. Uurtje training hier, uurtje training daar. Kan ik zo van genieten’, vertelt hij. Maar: ‘Ik zet niks op papier. Geen handtekeningen. We hebben nu de leeftijd dat alles mag en niets moet. Ik wil geen verplichtingen meer.’

Want sinds Willy kortgeleden afscheid nam van haar baan bij de GGD hebben ze allebei de handen vrij. ‘En dat willen we benutten ook’, zegt Jan stellig. Willy schiet in de lach. ‘We zouden nu alle tijd moeten hebben, maar de agenda lijkt wel voller dan ooit.’

In de vrije tijd belandden ze in ieder geval in Heemskerk bij Lubbers Wonen & Slapen, op zoek naar een nieuw bankstel. Dat is, stelt Jan, helemaal geen vreemde stap voor Krommenieërs. ‘Hier heb je niet zo veel. Als we iets nodig hebben, gaan we naar Heemskerk of Beverwijk. Dat doen er heel veel.’

Toch was Lubbers Wonen & Slapen nieuw voor ze. Willy: ‘We hadden het advies gekregen daar eens te gaan kijken. En we krijgen natuurlijk de folder in de bus.’ Ze kwamen niet bedrogen uit. ‘Ik keek m’n ogen uit’, bekent Willy enthousiast. ‘Wat een oppervlakte, en wat een aanbod. Dat had ik echt niet verwacht.’

Ze vonden er inderdaad het bankstel van hun dromen. In de etalage. ‘We wilden toch even testen. Dus daar zaten we dan, naast elkaar op de bank in de etalage. Hebben we nog gelachen ook. Voorbijgangers zagen ons zitten, staken de duim op. ’Goede keuze’, lieten ze weten. En dat was het ook.’

Nu staan de banken prominent in de woonkamer. En Jan en Willy zijn er nog steeds blij mee. ‘Om de hogere zit, die we graag wilden. Maar vooral om dat’, zegt Jan, terwijl hij wijst naar kleinere kussens in de hoeken van de banken. ‘Hoekkussentjes noemen we ze maar. En het zit zó lekker. We zijn echt enorm tevreden, en het is zeker niet de laatste keer dat we bij Lubbers Wonen & Slapen zijn geweest.’